Η γλώσσα των ναζί

Χρήση των λέξεων παρά το νόημά τους γίνεται και είναι γενικά αποδεκτή κυρίως στις λέξεις με πολιτικές αξίες, όπως είναι ο όρος «έθνος» που συστηματικά στον πολιτικό λόγο κι ακόμα σήμερα χρησιμοποιείται όχι σαν ιστορική έννοια, αλλά σαν συνώνυμος της λέξης «φυλή», καταργώντας, όπως ήδη αναφέρθηκε, την ιστορία και την έννοια της εξέλιξης.

Η παραβίαση των σημασιών στον πολιτικό λόγο είναι πολύ σοβαρότερο φαινόμενο από αλλού, όπως δείχνει το πιο ακραίο παράδειγμα, που η ακρότητά του ακριβώς τονίζει την τεράστια σημασία που έχει η καταστροφή των νοημάτων στον πολιτικό λόγο. Ο Γάλλος ιστορικός των ιδεών Ζαν Πιερ Φάιγ έχει αναλύσει ότι η χρήση της γλώσσας από τη ναζιστική εξουσία αποδείχτηκε ο πιο επικίνδυνος πειραματισμός που έγινε ποτέ στην ιστορία της Ευρώπης πάνω στη σχέση που έχει η γλώσσα με την πολιτική πράξη. Ο λόγος των ηγετών του ναζισμού είχε τρία κύρια χαρακτηριστικά. Ήταν πριν απ’ όλα λόγος προφητικός και κοσμοσωτήριος, με κύριο στοιχείο του την υπερβολή. Επίσης κατασκεύασε μια γέφυρα από το παρελθόν στο μέλλον παρακάμπτοντας το παρόν. Δηλαδή, υπεραξιολόγησε το παρελθόν, στο οποίο έβλεπε μόνο θετικά στοιχεία και κυρίως την αυθεντικότητα του γερμανικού λαού. Συγχρόνως καταδίκασε απόλυτα το παρόν, στο οποίο έβλεπε μόνο αρνητικά στοιχεία και κυρίως την αλλοίωση της αυθεντικότητας με την απώλεια της καθαρότητας των ριζών. Και κήρυξε τη σωτηρία στο μέλλον, με κύριο στόχο την αποκατάσταση της αυθεντικότητας καθαρότητας (το περίφημο σύνθημα «αίμα και χώμα»). Τέλος, ο λόγος αυτός κατασκεύασε λεκτικά μίγματα από όρους, λέξεις, ιδέες, συνθήματα, σύμβολα, που είχαν νόημα έντονα αντίθετο και συχνά αλληλοαναιρούμενο. Πρόκειται για το χαρακτηριστικότερο τέχνασμα, γράφει ο Φάιγ, αυτής της εξουσίας, ένα από τα κυριότερα αίτια που επέτρεψε στο «φασιστικό παράλογο» να γίνει αποδεκτό «από το λαό της φιλοσοφίας», τον γερμανικό λαό, γιατί το φασιστικό παράλογο ξεκίνησε σαν νοηματικός παραλογισμός. Η ναζιστική εξουσία ένωσε τα αντίθετα στο λόγο της. Στήριξε την προπαγάνδα της στην καταγγελία του κεφαλαίου και της κεφαλαιοκρατίας, ενώ συνεργάστηκε στενά με το μεγάλο χρηματιστικό κεφάλαιο, αλλά εμπόδισε την κατανόηση της αντίφασης ταυτίζοντας το κεφάλαιο με τους λίγους εβραίους τραπεζίτες, καταδίκη που σε λίγα χρόνια μετατοπίστηκε ανεπαίσθητα και αφορούσε τους Εβραίους γενικά. Χρησιμοποίησε τη λέξη «επανάσταση», που ανήκε στην ευρωπαϊκή αριστερά, ενώνοντάς την με τον «εθνικισμό» και τη συντηρητική ιδεολογία της πιο αντιδραστικής μερίδας της γερμανικής δεξιάς. Οικειοποιήθηκε το επίθετο «σοσιαλιστικός». ενώνοντάς το με το ακριβώς αντίθετό του την εποχή εκείνη «εθνικός». Έφτιαξε έτσι λεκτικά τέρατα, όπως «εθνικοσοσιαλισμός», «συντηρητική» και «οπισθοδρομική επανάσταση». Κατασκεύασε το σύνθημα «δεν είναι προδοσία να προδίδεις τους προδότες» και ονόμασε «μετριοπαθή λύση» της οικονομικής κρίσης, αυτήν που αργότερα ονομάστηκε «τελική λύση». Η κατάργηση των σημασιών αποδείχτηκε όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία πόσο επικίνδυνη είναι κοινωνικά. Από νοηματικά, από λεκτικά, τα τέρατα έγιναν πολιτικά και η εκτελεστική εξουσία έγινε εκτελεστική στην κυριολεξία.

Άννα Φραγκουδάκη, Γλώσσα και ιδεολογία

Ίρβιν Γιάλομ – Θρησκεία και Ψυχιατρική

Μια σύντομη φιλοσοφική προσέγγιση από τον υπαρξιστή καθηγητή Ψυχιατρικής Ίρβιν Γιάλομ.

Διαβάστε το εδώ.

Κατεβάστε το εδώ.

Το νόημα του Πολυτεχνείου σήμερα

Άπαντα Ι.Β. Στάλιν (13 τόμοι) στα ελληνικά

Νέο link! Κατεβάστε και τους 13 τόμους σε ξεχωριστό pdf ο καθένας από ένα μόνο σύνδεσμο (συνολικό μέγεθος 259MB):

Νέα λινκ 24/09/12:
http://depositfiles.com/files/jamn5vpce

http://www.sendspace.com/file/9e9iq7

(Η αρχική δημοσίευση από εδώ).

Αποκλειστικό: το ΚΚΕ αποκαθιστά και τον Τρότσκι

Απ’ ότι φαίνεται όσο περισσότερο το ΚΚΕ «αποκαθιστά» Στάλιν, Ζαχαριάδη κτλ τόσο περισσότερο απομακρύνεται από την πολιτική τους παρακαταθήκη.

Εδώ και δύο χρόνια που η ελληνική αστική τάξη με την υπαγωγή της στο μνημόνιο και την τρόικα (ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ) έχει παραδώσει κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας, το ΚΚΕ παρουσίασε την καινούρια του γραμμή η οποία λέει πως «με το να στοχοποιούμε μνημόνιο και τρόικα βγαίνει λάδι ο Παπανδρέου»! Ακριβώς ό,τι ακούγαμε μέχρι τώρα από αναρχικούς, τροτσκιστές και «νέα αριστερά», ότι δήθεν δηλαδή το να παλεύεις για εθνική ανεξαρτησία είναι αποπροσανατολιστικό για την πάλη για το σοσιαλισμό…

[Για την ιστορία:

«Η προβολή από ορισμένα ΚΚ της λαθεμένης στρατηγικής ότι μεσολαβεί εθνικοαπελευθερωτικό – δημοκρατικό στάδιο ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, αποσπώντας την πάλη για εργατικά, λαϊκά, δημοκρατικά δικαιώματα από την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, αντικειμενικά οδηγεί στην ενσωμάτωση». Ριζοσπάστης

«Θα ήταν βασικό λάθος να νομιστεί ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία μπορεί να αποσπάσει το προλεταριάτο από τη σοσιαλιστική επανάσταση ή να τη φέρει σε δεύτερη μοίρα, να την επισκάσει κτλ». Λένιν]

Η τελευταία δήλωση δε μπορούσε να ‘ναι πιο ξεκάθαρη: «Εμείς ενδιαφερόμαστε για τη λαϊκή κυριαρχία, όχι για την εθνική κυριαρχία της αστικής τάξης σε βάρος των εργατών.»

Δηλαδή με λίγα λόγια η εθνική κυριαρχία είναι ένα ζήτημα που αφορά μόνο την αστική τάξη και τις σχέσεις της με τις άλλες αστικές τάξεις και επομένως ένα τέτοιο ζήτημα δεν αφορά το λαό.

Άντε με το καλό σε λίγο να αποκαταστήσουν και τον Άγι Στίνα…

Το «περήφανο όχι» του Μεταξά

Ι. Μεταξάς. Διορίστηκε πρωθυπουργός το 1936 από τον βασιλιά, ενώ το κόμμα του στις προηγούμενες εκλογές είχε πάρει το αστρονομικό ποσοστό του 3,94%. Στη συνέχεια, πάλι με τη συγκατάθεση του βασιλιά, διέλυσε τη βουλή και κήρυξε δικτατορία.

«Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι».
(Ιωάννου Μεταξά: «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστη», τόμος Δ’ σελ. 77).

«Βρήκαμε ότι το καθεστώς Μεταξά είναι πολύ πιο συνεννοήσιμο από πολλά από τα προϋπάρχοντα καθεστώτα».
(Ο υφυπουργός της Αγγλίας Ρ. Βάνσιταρτ σε υπόμνημά του το Μάη του 1937 για τις ελληνοαγγλικές σχέσεις. Στο Γ. Ανδρικόπουλου: «Οι ρίζες του ελληνικού φασισμού», εκδόσεις «ΔΙΟΓΕΝΗΣ», σελ. 25).

«Είμεθα ουδέτεροι εφ’ όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».
(Ι. Μεταξάς στον Αρθουρ Μάρτον – ανταποκριτή της «Ντέιλι Τέλεγκραφ». Στο «Τα Μυστικά Αρχεία του Φόρεϊν Οφφις», ΒΙΠΕΡ, εκδόσεις «ΠΑΠΥΡΟΣ», σελ. 76).

«Είμαι στρατιώτης και ευγενής και θέτω εις την υπηρεσία του Βασιλέως μου το ξίφος μου… Μου είναι αδιάφορον αν ο Βασιλεύς είναι καλός ή κακός, επιβλαβής ή ωφέλιμος. Δεν εξετάζω αν αι πράξεις του προξενούν καλόν ή κακόν εις το έθνος. Τον ακολουθώ τυφλώς εις ό,τι θέλει. Η θέλησίς του είναι διΆ εμέ νόμος».
(Ιωάννη Μεταξά, Το προσωπικό μου Ημερολόγιο, τομ. 2ος, σ. 461, Γκοβόστης, Αθήνα)

«Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ένας λαός οφείλει, αν θέλει να μείνει μεγάλος, να είναι ικανός να πολεμήσει έστω και χωρίς καμιάν ελπίδα νίκης».
(Ι. Μεταξάς 30 Οκτωβρίου 1940 προς τους δημοσιογράφους. Λιναρδάτος Σπύρος: Ο Ιωάννης Μεταξάς και οι μεγάλες δυνάμεις (1936-1940) εκδ. Προσκήνιο (Β’ έκδοση), Αθήνα 1993. σελ. 181)

«Με ανησυχεί η υπεραισιόδοξος κοινή γνώμη».
(Ι. Μεταξάς στο προσωπικό του ημερολόγιο, 29 Οκτωβρίου 1940. Λιναρδάτος Σπύρος: Ο Ιωάννης Μεταξάς και οι μεγάλες δυνάμεις (1936-1940) εκδ. Προσκήνιο (Β’ έκδοση), Αθήνα 1993. σελ. 181)

«Θα ρίψωμεν μερικές τουφεκιές δια την τιμήν των όπλων».
(Ο αρχηγός του ΓΕΣ Α. Παπάγος προς τον επιτελάρχη του ΤΣΔΜ συνταγματάρχη Γεωργούλη. Λιναρδάτος Σπύρος: Ο Ιωάννης Μεταξάς και οι μεγάλες δυνάμεις (1936-1940) εκδ. Προσκήνιο (Β’ έκδοση), Αθήνα 1993. σελ. 184)

Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε…

28 Οκτωβρίου 1940: «Για να γλυτώσουμε τα χειρότερα»…

Όπως τότε, έτσι και τώρα το απόλυτο «επιχείρημα» των δοσίλογων: υποταγή για να γλυτώσουμε τα χειρότερα.

Γ. Τσολάκογλου. Το 1940-41 αντιστράτηγος, διοικητής του Β' Σώματος Στρατού. Υπέγραψε ανακωχή με τους Γερμανούς και στη συνέχεια διετέλεσε κατοχικός πρωθυπουργός.

«Ευρέθην αντιμέτωπος ιστορικού διλήμματος : Ή ν’ αφήσω να συνεχισθή ο αγών και να γίνη ολοκαύτωμα, ή υπείκων εις τας παρακλήσεις όλων των ηγητόρων του στρατού ν’ αναλάβω την πρωτοβουλίαν της συνθηκολογήσεως… «Τολμήσας» δεν υπελόγισα ευθύνας… Μέχρι σήμερον δεν μετενόησα δια το τόλμημά μου. Τουναντίον αισθάνομαι υπερηφάνειαν.»
Γ. Κ. Σ. Τσολάκογλου, Απομνημονεύματα, εκδ. Ακρόπολις, Αθήναι 1959, 250 σελ.

Σε ποιον ανήκει ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν;

…ή αλλιώς, o Σολζενίτσιν αυτο-αποκαλύπτεται. Το άρθρο αυτό γράφτηκε τον Αύγουστο του 2008 με αφορμή του θάνατο του ρώσου συγγραφέα.

Ο ρώσος συγγραφέας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν έγινε γνωστός στη Δύση για τα αντικομμουνιστικά μυθιστορήματα που έγραψε, για τα οποία έφτασε να τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Απ’ τους πιο πολυδιαφημισμένους συγγραφείς, κυρίως στις ΗΠΑ, όπου παρουσιάζονταν ως «δημοκράτης» ο οποίος διώκονταν άδικα στην ΕΣΣΔ επειδή πάλευε για την ελευθερία. Αποτέλεσε με βάση αυτά κέντρο της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας τις δεκαετίες του ’60 και ’70.Με το θάνατό του στις αρχές Αυγούστου τα μεγάλα ΜΜΕ αλλά και ισχυροί ηγέτες όπως ο πρόεδρος της Γαλλίας Ν. Σαρκοζί, ο πρωθυπουργός της Ρωσίας Β. Πούτιν αλλά και ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, Χαβιέ Σολάνα, δεν παρέλειψαν να μας υπενθυμίσουν τους… «αγώνες του για τη δημοκρατία και την ελευθερία».Δε θα επικεντρώσουμε στα τερατώδη ψεύδη του Σολζενίτσιν σχετικά με τα «θύματα του κομμουνισμού» στην ΕΣΣΔ. Το ότι έφτασε στο σημείο να υποστηρίζει στα σοβαρά ότι ο αριθμός τους είναι 110 εκατομμύρια (!) αρκεί. Σύγχρονες ιστορικές έρευνες με βάση τα αρχεία που άνοιξαν μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ έχουν δώσει πραγματικά στοιχεία και όχι φαντασιοπληξίες. Αντίθετα, σε αυτό το κείμενο θα επικεντρώσουμε σε απόψεις που ο ίδιος εξέφρασε κατά καιρούς για τα επίκαιρα ζητήματα της εποχής, στα οποία δε χωρούν πολλές υποκειμενικές κρίσεις.

Τα Χειρόγραφα του Φθινοπώρου

Ύστερα έρχονται και σου λένε «τα χρόνια έφυγαν», αλλά εγώ θέλω να μου απαριθμήσετε κι εκείνα που έφυγαν μαζί με τα χρόνια – αυτό ποιος θα τ’ αντέξει;

Έτσι εκείνο το βράδυ έστριβα σε μια πάροδο, όταν είδα έναν άνθρωπο να τον τραβολογάνε οι αστυφύλακες, ήταν μεσόκοπος, με γενάκι «πως λέγεσαι;» τον ρωτούσαν, τσιμουδιά αυτός «αφήστε τον», είπα, «πλήρωσα εγώ με την ψυχή μου γι’ αυτόν. Λέγεται Λένιν». (Παλιές ιστορίες – για να περάσει κι αυτό το βράδυ)

Τάσος Λειβαδείτης

Ο Λένιν και η Ελλάδα του 2011

Αποσπάσματα από το έργο το Λένιν «Σχετικά με τη γελοιογραφία του μαρξισμού και τον ιμπεριαλιστικό οικονομισμό» και ακολουθούν μερικά σύντομα σχόλια. Οι υπογραμμίσεις δικές μου.

Ο ιμπεριαλισμός είναι οικονομικά μονοπωλιακός καπιταλισμός. Για να είναι το μονοπώλιο ολοκληρωτικό, πρέπει να εκτοπιστούν οι ανταγωνιστές όχι μόνο από την εσωτερική αγορά αλλά και από την εξωτερική, από όλο τον κόσμο. Υπάρχει άραγε η οικονομική δυνατότητα στην εποχή του χρηματιστικού κεφαλαίου να εκτοπιστεί ο συναγωνισμός ακόμη και σε ένα ξένο κράτος; Και βέβαια υπάρχει: το μέσο είναι η χρηματιστική εξάρτηση και η ιδιοποίηση των πηγών πρώτων υλών και σε συνέχεια και όλων των επιχειρήσεων του ανταγωνιστή.

Στάλιν, Χρουστσόφ, Γκορμπατσόφ

«Αν δεν υπήρχε η σταλινική ‘Θερμιδόρ’ στα μέσα της δεκαετίας του ’20, που εξαιτίας της προδόθηκαν και καταπατήθηκαν οι ιδέες της Μεγάλης Επανάστασης, πραγματικά λαϊκής και για το λαό, θα ήταν δυνατό να κατευθύνουμε τη χώρα στο δρόμο της δημοκρατικής προόδου, της αναγέννησης και της οικονομικής ευημερίας. […] Θα ήταν καθαρή αυτοκτονία, αν και αυτή τη φορά, όπως στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, διστάσουμε και σταματήσουμε στα μισά του δρόμου».

Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, Το πραξικόπημα του Αυγούστου, 1991

Άρης Βελουχιώτης, πορτραίτο

Φωτογραφία σε υψηλή ανάλυση, κλικ για πλήρες μέγεθος.
Πηγή φωτογραφίας: Σπύρος Μελετζής, Με τους αντάρτες στα βουνά

«…Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες. Εκτοτε δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα; ΤΙΜΗ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ότι γλίτωσα απ’ τη διαφθορά της συνείδησης, στην οποία με οδηγούσε το ληστρικό αστικό καθεστώς και κόσμησα τον Κλάρα που φερόντανε τροχάδην στον γκρεμό με ΑΓΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ στοιχεία και μόνο με τέτοια. Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαγνίζει και δημιουργεί αγωνιστές αφοσιωμένους στη μεγάλη υπόθεση του προλεταριάτου. Είναι το μόνο κόμμα που οδηγεί τους εκμεταλλευόμενους στον ιστορικό δρόμο: Στην οριστική απελευθέρωση του προλεταριάτου. Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».

Επιστολή του Αρη Βελουχιώτη στον Ριζοσπάστη (9/9/1931)

Το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων και ο ΕΛΑΣ

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ριζοσπάστης στις 21-23/11/1976 ως απάντηση σε σχετικό άρθρο της εφημερίδας Ακρόπολις, υπό τον τίτλο «Η περίπτωση του Ψαρρού δεν προσφέρεται για εκμετάλλευση».

Πρωινή αθηναϊκή εφημερίδα της Δεξιάς, που στα χρόνια της κατοχής κυκλοφορούσε νόμιμα και πρόβαλλε από τις στήλες της τα διαγγέλματα και προπαγάνδιζε τις θέσεις και τα ανακοινωθέντα των γερμανικών αρχών κατοχής και της κυβέρνησης των Κουΐσλιγκς της Αθήνας, ανέλαβε να γράψει μια «αμερόληπτη» έρευνα με νέα στοιχεία για την Εθνική Αντίσταση. Ύποπτο πράγμα. Γιατί τόση ευαισθησία και συγκίνηση της ακροδεξιάς εφημερίδας από τη δήθεν διαστρέβλωση της αντίστασης; Έχει, φαίνεται, το σκοπό της. Φόρεσε τη λεοντή του ερευνητή της ιστορίας, για να επαναλάβει τις ύβρεις και τις συκοφαντίες, που 30 ολόκληρα χρόνια εκτοξεύει η αντίδραση, ντόπια και ξένη, κατά του ΕΑΜ με σκοπό να συντηρήσει το κλίμα της μισαλλοδοξίας, να δημιουργήσει αντιπερισπασμό στην προσπάθεια για αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης που καταχτά διαρκώς και νέο έδαφος μέσα στις πλατιές λαϊκές μάζες, τα πολιτικά κόμματα, τους πολιτικούς, στρατιωτικούς και κοινωνικούς παράγοντες της χώρας.

Το τραγούδι της απεργίας

Ο Λένιν για τους δίκαιους και άδικους πολέμους

Πότε και με ποια κριτήρια θεωρείται για τους μαρξιστές ένας πόλεμος δίκαιος και πότε άδικος;

"Θάνατος στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό"

[…]Ο μαρξισμός κάνει μια τέτοια ανάλυση και λέει: αν «η πραγματική ουσία» του πολέμου συνίσταται, λόγου χάρη, στην αποτίναξη του αλλοεθνικού ζυγού (πράγμα που είναι τυπικό κυρίως για την Ευρώπη του 1789-1871), τότε ο πόλεμος είναι προοδευτικός από την πλευρά του καταπιεζόμενου κράτους ή έθνους. Αν «η πραγματική ουσία» του πολέμο υ είναι το ξαναμοίρασμα των αποικιών, η διανομή της λείας, η αρπαγή ξένων εδαφών (τέτοιος είναι ο πόλεμος του 1914-1916), τότε η φράση για υπεράσπιση της πατρίδας είναι «καθαρή εξαπάτηση του λαού».